Van droomvakantie naar ‘revalidatiereis’

Het was zooo fantastisch en idyllisch: wandelen en fietsen over smalle paadjes door de groene rijstvelden. Langs leuke kleine dorpjes. Palmbomen. Jungle. Volop genieten van magische tempels. Kleurrijke processies en indrukwekkende ceremonies. Ondeugende apen in het beroemde apenbos. Zon.

Mijn eigen schattige huisje met grote veranda, in een prachtige tropische tuin. Goddelijke rijsttafels en heerlijke verse salades. Onvergetelijke zonsondergangen op het strand, met uitzicht op de enorme vulkaan Mount Agung. Afkoelen in de felblauwe zee, snorkelend tussen exotische vissen.

Gronden en bijtanken
En oh ja: ik ging vooral ‘gronden’ en bijtanken. Want ik was moe. Heel moe. Ik had tijd voor mezelf nodig na een pittig 2018. Dus reisde ik in november voor 2 onvergetelijke weken naar Bali. Mijn lievelingseiland (net als Terschelling), waar ik graag mijzelf en mijn schrijfbatterijen oplaad. En wat had ik het heerlijk!

Maar toen…
Tot de allerlaatste 5 minuten (!) van mijn vakantie. Ik had al uitgecheckt en liep nietsvermoedend op mijn slippers naar de receptie, waar de taxi naar de airport al klaar stond. Niet wetend dat nét die ene houten tegel van het tuinpad (met de afwatering) spekglad was. Omdat de prachtige tropische tuin van het hotel nét uitgebreid was gesproeid.

Iets te hardgrondig ‘gronden’…
En BAM! Daar lag ik. Krimpend van de pijn in mijn rechtervoet. Met een zere knie. Beurse bips en bovenbeen. Schaafwonden.

Holymoly!

Zo letterlijk en hartgrondig had dat gronden voor mij nou ook weer niet gehoeven…

Shoot!

Het geschrokken personeel hielp me overeind en gaf me een glaasje water voor de schrik. Toen toch maar – hup hup – in de taxi naar de luchthaven. Want tjsa, ik moest natuurlijk wel dat vliegtuig naar huis halen hè.

OEPS!
Op de luchthaven toch maar in een rolstoel naar de gate, op flink aandringen van de lieve meneer bij de incheckbalie. Want hmm… Lopen ging letterlijk voor geen meter. Mijn voet was inmiddels helemaal dik en paars. Op Schiphol een taxi naar huis. Voetje voor voetje, tree voor tree de trap op naar driehoog.

Toch maar even de huisarts gebeld.
Toch maar even een taxi naar het ziekenhuis voor controle.

Waar ik zes uur later (…) weer buiten stond in een rolstoel zat met mijn hele onderbeen in loodzwaar gips.

OEPS!

‘Niet zo handig’
Mijn voet bleek namelijk op drie plekken gebroken. Een hele gecompliceerde breuk, die ze maar eens in de vijf jaar zien, volgens de traumachirurg. Dat had ik weer… Ik heb er ook echt NOOIT bij stilgestaan dat mijn voet weleens gebroken zou kunnen zijn!

Gelukkig hoefde ik uiteindelijk niet geopereerd te worden. Maar toch: een gebroken voet is ‘niet zo handig’ (fraai voorbeeld van een understatement) als je in je eentje woont. Op driehoog. Zonder lift. En óók niet zo handig als je freelancer bent.

Foutje, bedankt
Wat volgde was een – laten we zeggen – ‘leerzame’ periode. Want als er trofeeën zouden worden uitgedeeld voor ‘controlfreak’ en ‘onafhankelijkheid’, zou ik namelijk met (de spreekwoordelijke!) twee vingers in mijn neus echt alle mogelijke prijzen in de wacht slepen.

Want natúúrlijk kon ik me best zélf redden in mijn eentje op driehoog.
Want natúúrlijk kon ik bést nog wel werken met een gebroken voet.
Dûûhhh!

Dacht ik.

Foutje.

Gatver, overgave
De werkelijkheid bleek namelijk heel anders. Deze hardnekkige controlfreak kon namelijk zeker de eerste paar weken niets anders dan op de bank (of in bed) liggen met mijn loodzware gipsbeen op een grote stapel kussens. Ik kon letterlijk geen kant op. Zeker toen ik nog geen loopgips had.

Nu is taal zeg maar mijn ding.
Maar overgave?

Gatver.
Niet dus.

Hardnekkige zzv-er
Als hardnekkige zzv-er (zeer zelfstandige vrouw) is daarnaast ook afhankelijkheid niet echt mijn ding. Antislip-sokken, een douchestoel, douchehoes, een wijde sportbroek die wél over het gips paste? Leve Google! Zoek. Vind. Klikkerdeklik. In winkelmandje. Laten bezorgen. Klaar.

Ik was ook nog net geen Facebook-vrienden met de bezorgers van de Jumbo en Albert Heijn, die kratten vol boodschappen (inclusief loodzware zakken kattenbakvulling voor mijn kat Suus) in mijn keuken afleverden. Helden!

#durftevragen
Maar er moesten tussendoor ook kleine verse boodschappen gehaald worden. Ik moest naar het ziekenhuis voor controle. Ik wou zo graag kerst vieren bij mijn familie. Zelfs als ik zo bescheiden mogelijk probeerde te zijn (en in alle bescheidenheid, dat was ik), had ik nog steeds veel hulp nodig.

Véél hulp van anderen.
Véél tijd van anderen.
Niet eventjes…
Maar uiteindelijk 4 maanden lang (en ik ben nu nog steeds niet 100% op de been)

Slik.

Confronterend én leerzaam
Dat #durftevragen ging op zich – ok, met enige aarzeling en schuchterheid – nog wel. Maar wat voor mij heel confronterend was, bleek #durfteBLIJVENvragen.

– Om mijn superlieve ‘hulptroepen’ voor de pak ‘m beet 26e keer te vragen om mijn volle vuilniszak alle trappen af naar beneden te slepen.
– Om voor zoveelste keer een wasje te draaien op zolder (waar ik zelf niet kon komen).
– Om me wéér naar het ziekenhuis te brengen.
– Wéér boodschappen te halen.
– En mij te helpen met nog 1.001 andere dingen die ik zelf opeens niet meer kon.

Het bleek een mooie oefening in me láten helpen.
Verhelderend!
Verfrissend!
Zo leerzaam!
Zo fijn!
Uiteindelijk dan hè ?

Mini-cursus omgaan met frustratie en teleurstelling
Wow. Die trouwe lieverds die me kwamen opvrolijken als ik even een dip had. Want die momenten waren er genoeg. Zoals toen ik hoorde dat ik nog 4 weken langer (!) in het gips moest. Als mijn voet enorm veel pijn deed, omdat ik dingen toch nog ‘even’ zélf wou doen. Want die onafhankelijke controlfreak in mij gaf zich natuurlijk niet zomaar gewonnen hè. En gelukkig ben ik ook niet eigenwijs. [kucht]

Ze waren er voor mij als ik me eenzaam voelde. Opgesloten op driehoog. Teleurgesteld was omdat sommige anderen – waarvan ik heel eerlijk gezegd meer had verwacht – het lieten afweten. Daar vond ik wat van. Iets met misschien te hoge verwachtingen…

Niet leuk OOK heel leerzaam. ?

Zo werd de afgelopen periode ook een mini-cursus omgaan met frustratie en teleurstelling.

Onbetaalbaar
Wow. Die trouwe lieverds die spontaan heerlijk voor me kwamen koken. Die meteen nog even – met echte alle plezier en liefde – wat dingen in huis deden. Die mijn favoriete Tony Chocolonely (tip: zeezout caramel ?) meebrachten en lieve grappige kadootjes. Die me leuke, opbeurende kaartjes stuurden of ‘zomaar even’ een attent appje.

Die familie en vrienden waar ik altijd van op aankon? De oneindige knuffels en kopjes van Suus, tevreden spinnend op schoot? Onbetaalbaar. Oneindige karmapunten!

#durfteontvangen
Dus werden de afgelopen 4 maanden daarnaast ook een extra les in ook eens durven ontvangen in plaats van altijd maar willen geven. Iets met oh ja, ook nog die eeuwige pleaser in mij… ?

Al met al waren deze maanden een leerzame oefening.
In gronden.
Vertrouwen.
Loslaten.
Overgave.
Dankbaar accepteren.
En met zoveel liefde en waardering voor degenen die zo belangrijk voor mij zijn. Mooi! [snif]

Steeds een stapje verder
Wat een feestje toen na 9 weken eindelijk het gips eraf mocht! En toen ik voor het eerst weer zelf naar buiten kon. Inmiddels ben ik – na 14 weken – redelijk op de been, en kan ik steeds beter zelf uit de voeten.

Ik ben nog volop (jaja, rustig) aan het revalideren met de hulp van een fantastische fysiotherapeut. De rolstoel is weer opgehaald. Kleine stukjes op krukken lopen gaat me steeds beter, sneller en verder af. Yay!

Mijn eigen #bewustwoording
Het was ook een mooie gelegenheid voor mijn eigen #bewustwoording. Waar wil ik heen met mijn eigen bedrijf? Hoe kan ik mijn aanbod opstrakken en finetunen? Die tijd en rust schoot er vóór mijn reis naar Bali steeds bij in. Die tijd en rust heb ik inmiddels ingehaald. ?

Mijn #ilspiratie – ook voor mijn eigen bedrijf – is weer lekker volop aan het opborrelen. De eerste opdrachten zijn alweer afgerond: zo heerlijk om weer te coachen, te schrijven en te redigeren! Ik word er blij van.

De komende tijd ga ik ook lekker aan de slag om mijn eigen aanbod te veranderen. En eindelijk mijn online academy (met online schrijftrainingen) afmaken en lanceren. Zin in! Stay tuned!

Groetjes,

Ilse


PS: Wil je aanschuiven voor jouw bewustwoording? Wil je samen kijken hoe we jouw bedrijf beter kunnen verwoorden voor jouw ideale klant? Zodat je weer een goed gevoel hebt over jouw teksten? En jij meer leuke klanten aantrekt?

Meld je aan voor je gratis telefonische tekstcheck (inclusief marketingboost) van 20 minuten of schuif aan voor je uitgebreide bewustwoordingsessie van 2,5 uur (via Skype of bij mij in Amsterdam). Leuk! Jij blij, ik blij. Beloofd 😉